ΤΡΑΓΙΚΟ: «ΠΑΡΚΑΡΟΥΝ» ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΦΡΑΓΚΟΙ, ΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!

«Την προηγούμενη Τετάρτη, γύρω στις 2 το μεσημέρι, σταμάτησε ένα ταξί μπροστά από το «Χαρίσειο». Βγήκε ένας παππούς. Ξέρετε τι μας είπε: «Δεν έχω σπίτι, ήρθα να μείνω σε εσάς». 81 χρονών ο κ. Αντώνης…Πριν από 10 μέρες είχε υποβληθεί σε επέμβαση στον προστάτη του και έκτοτε τριγυρνούσε δεξιά και αριστερά. Δοκίμασε την τύχη του στον «»Αγιο Παντελεήμονα» αλλά δεν υπήρχε ελεύθερη κλίνη. Και έτσι κατέληξε σε εμάς. Για κακή του τύχη όμως, αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα με το κρατικό γηροκομείο. Η πληρότητα μας είναι full. Τελικά, με την βοήθεια ενός ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ, ο κ.Αντώνης στάλθηκε αναγκαστικά σε νοσοκομείο που εφημέρευε. Τριγυρνούσε…με τον καθετήρα. Νωρίτερα, είχαμε απευθυνθεί σε κοινωνική δομή, γνωστοποιώντας τους ότι αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα με έναν άστεγο παππού. Η απάντηση που λάβαμε; «Εχει καλό καιρό, ας μείνει έξω». Οι περιπτώσεις πάντως, όπου ηλικιωμένοι εμφανίζονται με τα πράγματα τους στην είσοδο του γηροκομείου, αν και σπάνιες, είναι δυστυχώς υπαρκτές. Οι ανάγκες του πληθυσμού είναι τρομακτικές. Μακάρι όμως να ήταν μόνο αυτά. Μας επισκέπτονται άνθρωποι που έχουν ετοιμάσει τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό. Όχι για να κάνουν διακοπές, αλλά για να βρουν μια δουλειά που θα τους επιτρέψει να επιβιώσουν. Αναζητούν εναγωνίως μέρος και ανθρώπους για να αφήσουν τους γονείς τους. Δεν μπορούν να φύγουν και να τους αφήσουν μόνους τους. Έτσι έρχονται σε εμάς αναζητώντας βοήθεια. Για τα έξοδα παραμονής στο γηροκομείο χρησιμοποιούν την σύνταξη των γονιών τους ή μέρος της αμοιβής τους από την εργασία τους στο εξωτερικό. Η συνδρομή ανέρχεται στα 700 ευρώ περίπου τον μήνα. Και βεβαίως, υπάρχουν οι περιπτώσεις εκείνες, όπου χτυπούν την πόρτα μας άνθρωποι χωρίς καμία οικονομική δυνατότητα περίθαλψης των γονιών τους, ζητώντας μας να τους φροντίσουμε. Δεν μπορούμε να το κάνουμε όμως, αν δεν υπάρχουν οι συνδρομές που θα μας επιτρέπουν να συντηρήσουμε έναν μεγάλο πληθυσμό ηλικιωμένων. Τι άλλο να σας πω; Πως υπάρχουν συνάνθρωποι μας, μεγάλης ηλικίας, που μου τηλεφωνούν και μου λένε πως λόγω γηρατειών και αδυναμίας δεν μπορούν να παραμείνουν στο ίδιο το σπίτι τους; Πως δεν έχουν κανέναν να τους φροντίσει; Έχω μεταβεί προσωπικά στα σπίτια τους και τα έχω διαπιστώσει όλα αυτά ιδίοις όμμασι. Γιαγιάδες με κινητικά προβλήματα που η ζωή τους συνίσταται πλέον στο να πάνε από την τουαλέτα στο δωμάτιο τους και αντίστροφα. Είναι ποιότητα ζωής αυτή;» αναρωτιέται προβληματισμένος στο bangladeshnews.gr, ο Θεόδωρος Εκκλησίαρχος, αναπληρωτής διευθυντής του «Χαρίσειου» Γηροκομείου Θεσσαλονίκης.

ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙ «ΑΠΩΝ» ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ, ΑΦΗΣΕ ΟΜΩΣ… «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ» ΤΟΝ ΕΝΦΙΑ ΚΑΙ ΣΩΡΕΙΑ ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΩΝ ΦΟΡΩΝ!

«Το «Χαρίσειο» διαθέτει 74 κλίνες. Όλες είναι κατειλημμένες. Σε λίγους μήνες θα είναι έτοιμη και η νέα μας μονάδα. Πρόκειται να λειτουργήσουν άλλες 65 κλίνες. Μην με ρωτήσετε για την λίστα αναμονής. Αρκεί να σας πω, πως υπάρχουν 3 μεγάλα ντοσιέ με ονόματα και…ανάγκες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε να επιτελέσουμε περισσότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό έργο, αλλά δεν μπορούμε. Για την ακρίβεια μας «εμποδίζει» το κράτος με την υψηλή όσο και δυσβάσταχτη φορολογία που επιβάλλει. ΕΝΦΙΑ, συμπληρωματικός ΕΝΦΙΑ, φόρος εισοδήματος για τα ακίνητα, στον οποίο δεν υπάρχει καμιά απαλλαγή για εμάς. Δεν υπάρχει επίσης καμία έκπτωση στον φόρο εισοδήματος για τις δαπάνες που καλύπτουν την εκτέλεση του σκοπού μας. Η πικρή αλήθεια είναι πως δεν υφίσταται κρατική μέριμνα για τους ηλικιωμένους. Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει μόνο ένα κρατικό γηροκομείο, ο «Άγιος Παντελεήμονας». Είμαστε αντιμέτωποι με μια επιδεινούμενη κατάσταση. Αν δεν υπάρξει ενδιαφέρον από την κοινωνία, η τρίτη ηλικία θα καταρρεύσει. Δεν αναφέρομαι στο κράτος, γιατί σε θέματα φροντίδας ηλικιωμένων το ελληνικό κράτος απλά…έχει «εξαφανιστεί».

ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ Η ΠΙΚΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ…

«Η ψυχολογία ενός ανθρώπου που αφήνει το σπίτι του για να πάει να ζήσει σε ένα άγνωστο μέρος, δεν είναι και η καλύτερη. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Το να μεταφερθεί σε έναν χώρο απρόσωπο όπου θα συγκατοικήσει με άλλα άτομα τα οποία έως εκείνη την στιγμή δεν γνωρίζει, του δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς από την πλευρά μας, είναι να τους κάνουμε να αισθανθούν άνετα. Το «ζην» να το κάνουμε «ευ ζην». Στόχος μας να παραμείνουν λειτουργικοί και αυτόνομοι, να ασκούν δραστηριότητες και να αναπτύσσουν δεξιότητες. Δεν θέλουμε να στερηθούν τίποτα. Επιδιώκουμε να έχουν τον κύκλο των φίλων τους, να κάνουν την βόλτα τους, να πιουν τον καφέ τους…Κοντολογίς να μην ιδρυματοποιηθούν. Να μην τους αδικούμε όμως. Αν είμασταν στην θέση τους, θα αισθανόμασταν το ίδιο. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι δομές, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, η πίκρα θα μετατρέπονταν σε κάτι πολύ χειρότερο. Την πίκρα αυτή είναι που προσπαθούμε να καταστήσουμε διαχείρισιμη. Δυστυχώς έχουμε περιπτώσεις, όπου οι ηλικιωμένοι, απογοητευμένοι από την συμπεριφορά των παιδιών τους, βιώνουν μια μεγάλη θλίψη. Αναρωτιούνται αν οι θυσίες τους πήγαν χαμένες, για ποιο λόγο ο αγώνας που έκαναν για να τα μεγαλώσουν δεν αναγνωρίζεται. Γίνονται εριστικοί απέναντι στο προσωπικό και σε όσους τους περιστοιχίζουν. Ή το εσωτερικεύουν και απομονώνονται. Στις κατ’ιδίαν συνεδρίες μου εκμυστηρεύονται τους προβληματισμούς και τα παράπονα τους. Όπως και να το κάνουμε, αν τα παιδιά σου μένουν Θεσσαλονίκη και δεν έρχονται να σε επισκεφτούν, είναι κάτι που θα πλήγωνε και θα στεναχωρούσε τους περισσότερους. Φτάνουμε στο σημείο να τους παίρνουμε οι ίδιοι τηλέφωνο και να τους λέμε…να επικοινωνήσουν με τους γονείς τους. Πως ξεροσταλιάζουν δίπλα στο τηλέφωνο περιμένοντας να χτυπήσει. Κάποιοι όμως δεν παίρνουν ποτέ…» δηλώνει η ψυχολόγος του «Χαρίσειου» Γηροκομείου Φωτιάδου Φωτεινή.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΜΑΣ ΩΣ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ «ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΝ» ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, «ΤΣΕΠΩΝΟΝΤΑΣ» ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ…

«Όλα αυτά ισχύουν εις το έπακρον. Να κάνω μια παρατήρηση όμως πολύ σημαντική: Δυστυχώς αρκετοί συγγενείς τροφίμων αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους προς το ίδρυμα. Με ποιο τρόπο; «Οικειοποιούνται» με τρόπο ανήθικο την σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, για δικό τους όφελος, με συνέπεια η διοίκηση του γηροκομείου να μην μπορεί να φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις της απέναντι στους προμηθευτές και στους λοιπούς λογαριασμούς. Όταν τους λέμε ότι πρέπει να πληρώσουν, εκείνοι επικαλούνται αμέτρητες δικαιολογίες, όπως «είμαι άνεργος», «ετοιμάζομαι να φύγω στο εξωτερικό και δεν έχω λεφτά», κτλ…Και αντί να επιδείξουν την απαιτούμενη ευθιξία και να απομακρύνουν τον συγγενή τους από το ίδρυμα, φορτώνουν τα βάρη τους στις δικές μας «πλάτες» και αφήνουν εμάς να βγάλουμε το «φίδι από την τρύπα». Γιατί ξέρουν πολύ καλά πως δεν πρόκειται να αφήσουμε στην τύχη του κανέναν ηλικιωμένο. Θα τους φροντίσουμε και δεν θα τους εγκαταλείψουμε. Υπάρχουν και άλλα θέματα όμως: Πολλά παιδιά δεν θέλουν να καταλήξει ο γονιός τους στο γηροκομείο, όχι από καλή καρδιά και ευαισθησία, αλλά γιατί έχουν αναλάβει οι ίδιοι την φροντίδα και περίθαλψη του…χρησιμοποιώντας όμως…την σύνταξη του. Επομένως, αν ο συγγενής τους καταλήξει στο γηροκομείο, η σύνταξη του θα πρέπει να καλύπτει τα έξοδα παραμονής. Και αυτό είναι κάτι που δεν επιθυμούν. Μην νομίζετε πάντως πως λείπουν και εκείνοι που είτε βρίσκονται σε αποδεδειγμένη οικονομική αδυναμία να φροντίσουν τον γονιό τους, είτε ετοιμάζονται να φύγουν στο εξωτερικό προς εύρεση εργασίας και ζητούν την δική μας βοήθεια» υποστηρίζει ο Κώστας Σταυρόπουλος, Υπεύθυνος Γραφείου Διευθύνσεως του Γηροκομείου Πειραιώς.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ